ANTOLOGIJA UKLETOG NEMAČKOG PESNIŠTVA

X–XXI vek knjiga I: X – prva četvrtina XX veka (do simbolizma)

Lomonosov, Sumarokov, Deržavin, Karamzin, Žukovski, Baćuškov, Krilov, Riljejev, Kiheljbeker, Puškin, Baratinski, A. Odojevski, Jazikov, Poležajev, Venevitinov, Tjutčev,
Koljcov, Ogarjov, Ljermontov, Al. Tolstoj, Fet, Njekrasov, Majkov, Ap. Grigorjev, Slučevski, Apuhtin, Vl. Solovjov, Minski, Anjenski, Nadson, Sologub, Mereškovski, Vjač. Ivanov, Baljmont, Z. Hipijus, Bunjin, Brjusov, A. Dobroljubov, Guro, Vološin, Beli, Blok, i dr.

Knjiga prva: folklorna i umetnička lirika od kraja X do sredine XVII veka (izbor iz narodne lirike, odlomci ili celoviti zapisi lirskih tekstova iz letopisa i drugih sačuvanih spomenika srednjovekovne kulture; izbor iz duhovne poezije); umetnička lirika baroka, klasicizma i sentimentalizma XVII i XVIII veka; lirske pesme epohe romantizma i realizma XIX veka, zaključno sa simbolizmom s kraja XIX i iz prve četvrtine XX veka…

Izbor je napravljen u želji da se iz njega može ostvariti uvid u rusku poeziju na svim etapama njenog istorijskog razvoja, ali i da se iz ove knjige može steći slika o umetničkoj vrednosti dela najznačajnijih ruskih pesnika od kraja X do početka XXI veka.

Danilov piše slobodnim stihom, koji nije karakterističan za rusku pesničku tradiciju, ali sve je češći u savremenoj ruskoj poeziji. Njegove pesme pokazuju da je slobodni stih u ruskoj poeziji dostigao zrelost, jer sada deluje prirodno i sigurno.

On nalazi poeziju u običnim stvarima, prema kojima gaji jaka osećanja.

Svestan je njihove prolaznosti, i upravo zato insistira na lepoti i značenju onoga što ga okružuje.

Danilovljeva poezija (kao i proza, uostalom) donosi mnogo toga novog i u formalnom, i u sadržinskom smislu, sa čime se dosad nismo sretali u ruskoj (i ne samo ruskoj) književnosti. Međutim, ono što Danilov fiksira u svojoj poeziji karakteristično je upravo za sadašnji trenutak – način života, raspoloženja, navijanje za fudbalski klub, vožnja autobusom ili metroom, prizori iz predgrađa…

Pred nama je poezija našeg vremena

Milan Milišić je rođen u Dubrovniku 1941.godine. Završio je Filološki fakultet u Beogradu (Opštu književnost s teorijama književnosti), živeo je na relaciji Dubrovnik – Beograd i u Njujorku gde je predavao engleski jezik i književnost na Njujorškom univerzitetu. Kao Fulbrajtov stipendista boravio je u SAD do 1990. Bavio se novinarstvom i prevođenjem. Poginuo je 1991. u svom stanu u Dubrovniku kao civilna žrtva napada na Dubrovnik.

Objavio je sledeće knjige pesama: Volele su me dve sestre skupa (Beograd 1970) i Volile su me dvije sestre skupa (Sarajevo 1989), Koga nema, Živjela naša udovica, Zgrad, Having a good time, Mačka na smeću, Tumaralo, pesme za decu i Vrt bez dobi.

Igor Irtenjev je jedan od najznačajnijih i ujedno najpopularnijih savremenih ruskih pesnika. Rođen je 1947. godine u Moskvi, a njegove prve knjige pojavljuju se pred kraj perestrojke. Pseudonim Irtenjev, koji asocira na rusku klasičnu književnost (tako se preziva glavni junak Tolstojeve trilogije o odrastanju), zapravo je prezime njegove druge žene Sonje. Sredinom osamdesetih godina prošlog veka bio je predsednik čuvenog neformalnog književnog kluba „Poezija“, koji je okupljao pesnike iz takozvanog ruskog „novog talasa“. On sam je pripadao književnoj grupi ironista, predstavnika ironične poezije. Od devedesetih godina sarađuje s nizom medija, pesnički komentarišući dnevno-političke događaje, zbog čega postaje široko poznat. Do danas mu je izašlo dvadesetak knjiga poezije. Irtenjeva su kao klasika prepoznale i kritika i publika, a i on sam se često u pesmama šali na taj račun. Iako se na prvi pogled čini da je komični element u njoj dominantan, njegova poezija je zapravo vrlo ozbiljna. On se bavi čitavim kompleksom tema iz ruske književnosti i kulture. I mada ih gotovo redovno tretira u komičnom ključu, ne odriče se lirike. Njegov lirski junak je običan čovek, čija sudbina nije drugačija od sudbine ljudi koji ga okružuju. On je deo celine, i deli dobro i zlo sa ostalim pripadnicima društva. Jezik kojim se Irtenjev služi zavodi nas svojom prividnom jednostavnošću i lakoćom. To je originalna mešavina razgovornog jezika, klišea, žargonizama i visokog pesničkog stila. U stvari, reč je o izrazito slojevitom umetničkom instrumentu, u kojem nijedan element nije slučajan. Irtenjevljeve pesme obiluju citatima iz klasičnih, popularnih i čuvenih dela. Ali ono što citira autor ujedno i reinterpretira. Njegov društveni angažman ogleda se u solidarnosti s „malim čovekom“ i u osporavanju klišea i stereotipa. Njegov protest, međutim, nije politički, već egzistencijalistički. Irtenjev na jedinstven način kombinuje liriku, humor, apsurd i melanholiju. Njegova poezija poseduje univerzalno značenje i mogućnost da s lakoćom i neposredno saobraća sa svakim čitaocem nadilazeći kulturne, jezičke i vremenske barijere.