Romani i priče
Svetska književnost
Sabrana dela
Rečnici
Poezija
Književnost za mlade
Istorija, memoari i biografije
Filozofija
Eseji
Džepna knjiga
Dodajte neki proizvod u korpu da biste nastavili kupovinu.
Goran Kojadinović Coix rođen je 1964. godine u Požegi, Srbija. Osnovnu i srednju školu završio je u Požegi i Užicu, a diplomirao 1990. godine na Elektrotehničkom fakultetu u Beogradu. Bavi se razvojem softvera. Danas živi i radi u Užicu i Beogradu.
Do sada je izdao romane:
U pripremi je roman:
Izdao je zbirku poezije:
Sva dela se žanrovski mogu podvesti pod roman sa snažnim esejističkim primesama, mada Coix nije potpuno saglasan sa tom odrednicom, smatrajući da je nedovoljna. On kaže da je u pitanju „postmodernistički mitski i epski nadrealizam kroz bajku i fantastiku”. Treba uzeti u obzir da roman „Lena Had”, kao leksikon/spomenar, najdetaljnije karakteriše likove i junake, od kojih se neki pojavljuju u ostalim romanima, te time na svojevrstan način predstavlja kružnicu, odnosno bitan obuhvat ostalih dela. Uzimajući tu činjenicu u obzir, njegovo dosadašnje stvaralaštvo se može tretirati kao roman delta. Knjige nisu pisane u nastavcima, svaka je zasebna i mogu se čitati odvojeno. U svim knjigama Gorana Kojadinovića Coixa postoji zajednička nit koja se provlači u oblastima: filozofija, apsurd, metafizika, psihologija, matematika, nauka, umetnost, muzika, slikarstvo, književnost, duh, duša, ljubav. A to radi, kako sam navodi, uz pomoć 7+1 umetničkih čula: 1. iluzija, 2. fikcija, 3. ideja, 4. inspiracija, 5. kreacija, 6. intuicija, 7. opažanje, + 8. ljubav. Sve te oblasti i čula pletu jednu novu dimenziju ili nit, koja otvara i čini drugačiji pogled na svet u odnosu na sveprisutni „ziher-cuker-maher-model”, model današnjice, kome tepaju mainstream – model koji mora nestati da bi bilo sve u redu i kako treba. Novu dimenziju Coix naziva sidestream[1]. Književni izraz, kao specifičan stil, naziva „Coix poetika”, za koju je napisao manifest[2]. Njegova proza je u znatnoj meri lirska, stoga bi je prvenstveno trebalo posmatrati iz estetskog ugla, to jest pre kroz simboliku, ritam, harmoniju, muzikalnost, jezički ples, igru reči, slikovitost, intuitivnost, emotivnost, čitalački doživljaj, utisak, osoben stil, subjektivno i slobodno izražavanje, slobodnu formu... nego kroz narativ, komunikativnost, funkcionalnost, racionalnost, logiku, kao ni po strogim leksičkim pravilima. Svoje književno delo Goran Kojadinović Coix još naziva
[1] Sidestream, kao suprotnost mainstreamu, glavnom toku. Sidestream predstavlja alternativu stavovima većine, nepripadnost, manjinu...
[2] Manifest Coix poetike može se pročitati u ediciji „Artefakti”/appendix (Coix) – roman delta, barka na reci broj 4.
„sidestream nadrealizam”.
Roman Beba (2002), koji je Mari Derjesek napisala posle rođenja svog sina, najintimnije je od svih njenih doasadašnjih dela, iako u knjizi ni majka ni beba nisu eksplicitno imenovane.
Niz zabeleški koje nam prenose svakodnevnu realnost materinstva inspirisan je pitanjima: Zašto u svetskoj književnosti ima tako malo knjiga koje se bave bebama? Kako se postaviti prema raznim, često kontradiktornim savetima koje majka dobija od svog okruženja? Kada beba počinje da razlikuje maternji od ostalih jezika? Šta je materinstvo? Zašto žene rađaju, a muškarci ne?
Lagan, duhovit, prožet ljubavlju, peti roman Ane Gavalde predstavlja omaž srećnoj braći i sestrama, napornim snahama, klasicima pop i rok muzike, domaćim vinima Loarskog kraja i pekari Pidun.
Simon, najstariji brat, i sestre Lola i Garans beže s porodične svadbe koja se, po svemu sudeći, ne bi mogla lako podneti, da bi posetili Vensana, svog najmlađeg brata, sezonskog vodiča u nekom zabačenom dvorcu u francuskoj provinciji. Ostavljajući za sobom neko dečurliju, neko suprugu, neko razvod, brige i društvene obaveze, oni sebe časte poslednjim zbilja lepim danom poput onih iz detinjstva, danom koji su oteli od svoje svakodnevice odraslih ljudi.
Zanimljiva je sudbina Gogoljevih Mrtvih duša u srpskoj prevodnoj književnosti. Prvobitni Glišićev prevod (1872), rađen je zajedno sa Ljubomirom Miljkovićem. Početkom XX veka, Glišić se vraća prevođenju Mrtvih duša, ovoga puta samostalno, ali ga je smrt prekinula, te prevod završava Glišićeva sestra Stanka. Sticajem okolnosti, zbog smrti primarnog prevodioca, sve se ponovilo i u nastanku trećeg srpskog prevoda Mrtvih duša, koji je započeo čuveni slavista, komparatista i profesor univerziteta Radovan Lalić, a pošto ga je smrt sprečila u tome da završi prevod, to je učinila njegova žena Mira, 1987. godine.
Po rečima prof. dr Miodraga Sibinovića povodom ponovnog objavljivanja ovog dela, ovaj prevod uzima u obzir sva ranija stručna i naučna saznanja o romanu Mrtve duše, tumačenja pojedinih mesta, karakteristika Gogoljevog individualnog stila, vrlina i nedostataka ranijih prevoda na srpski, što mu obezbeđuje prisniji kontakt sa današnjim čitaocem, a izvorniku ništa ne oduzima od njegove autentične vrednosti, pošto Gogolj u poetiku Mrtvih dušaarhaičnost jezičkog izraza ne koristi kao svoje izražajno sredstvo.
Takođe, ponovno objavljivanje Mrtvih duša treba da podseti na novo čitanje klasika, na recepciju takvih dela kod modernog čitaoca. Jedni su ga čitali kao utemeljivača „fantastičnog realizma“, drugi kao „brata moderne dekadencije“, treći kao preteču Kafke, ili poetike apsurda, a najveći broj njih, poput Nabokova, smatra da su Mrtve duše u svom najdubljem sloju značenja zapravo posvećene univerzalnoj temi trivijalnosti u ljudskom životu.
Mira Lalić u pogovoru Mrtvih duša podseća da je Gogolj planirao da napravi delo poput Danteove Božanstvene komedije, koje bi se sastojalo iz tri dela, i gde bi mrtve duše, dobijajući kosmičku dimenziju, metamorfozirale u žive duše. Delo pod nazivom Čičikovljeve dogodovštine ili Mrtve duše – Poema počeo je da piše 1835. godine, završio ga je šest godina kasnije. Godine 1848. počeo je da piše II tom, koji je spalio 1852. Ostali su samo fragmenti. Paideino izdanje sadrži prvi tom, i fragmente drugog.
